تحولات چند روز اخیر در ایران نمایانگرآغاز دوری جدید ازبسته شدن فضای سیاسی اجتماعی است که به بهانه مقابله با بد حجابی شروع و دامنه آن به دانشکاهها نیز کشیده شده است.حوادث روزهای گذشته در دانشگاه ها و بويژه دانشگاه اميرکبير در حقیقت نشان دهنده آغاز يک طرح امنيتی برای کليه جامعه است و حضور پلیس و نيروی انتظامی در سطح شهرها به بهانه مقابله با بدحجابی را کامل می کند.
محدود کردن فضای تنفسی فرهنگی-سیاسی مردم و گروههای سیاسی در ایران پدیده جدیدی نیست. سرکوب قرون وسطائی و بعضا وحشیانه آزادی های شخصی، اجتمائی و سیاسی همواره یکی از ارکان اصلی تثبیت و بقا جمهوری اسلامی از بدو تاسیس تا کنون بوده و هست. تنها تفاوت شرایط کنونی با سالهای اوائل انقلاب هدف و نحوه اعمال سرکوب میباشد. در سالهای اخیر از سرکوب و ایجاد فضای رعب و وحشت بیشتر بعنوان یک اهرم کنترل استفاده میشود تا تثبیت رژیم. اعمال چنین استراتژی بدین مفهوم است که هدف اصلی مقابله با بد حجابی در حقیقت القاء این پیام به مردم و نهادها و گروهای مخالف، از جمله دانشجویان و کارگران، است که مراقب رفتار خود باشید و دست از پا خطا نکنید. حضور گسترده پلیس و نيروی انتظامی در سطح شهرها هراز گاهی چند و هدف قرار دادن این گروه اجتماعی و یا آن گروه سیاسی در بطن خود حاوی این پیام است که ما هنوز هستیم و خیلی هم محکم و با قدرت اوضاع را در کنترل و تحت نظر داریم. خلاصه کلام اینکه اگرنیروهای سرکوبگر ما را هر روز ویا همه جا نمی بینید خیال نکنید که خبری شده : مثلا ما آزادی خواه شده ایم و یا چشمو گوش شیطان کر رژیم رفرم شده است.
اعمال چنین تاکتیکهائی محدود به جمهوری اسلامی نیست؛در کشورهای غربی نیز این شیوه مرسوم است منتها بصورتی پیچیده و سیستماتیک. در جوامع لیبرال-دموکراتیک ، دولت از دو اهرم هژمونی ایدئولوژیک - سیاسی و ساختارهای پناپتیک (پناپتیکیسم) برای استمرار حاکمیت و کنترل جامعه استفاده می کند . حاکمیت هژمونیک (دیدگاه گرامشی مد نظر است) این توانائی را به دولت داده که تضادهای اقتصادی و ایدئولوژیک - سیاسی سیسنم سرمایداری را درکانالها و نهادهای سیاسی و حقوقی بصورت مسالمت آمیز و تا حد امکان بدون توسل به زور "حل" نماید. سیستمهای پناپتیک که بر مبنای کنترل مستقیم و غیر مستقیم فعالیتهای روزمره و نحوه زندگی مردم از طریق ابزارهای بسیار پیشرفته الکترونیکی و کامپیوتری استوار است در حقیقت بعنوان مکمل هژمونی عمل نموده وکنترل دولت بر جامعه را به نحو چشمگیری افزایش داده است (برای توضیحات بیشتر به نظرات بنتهام و فوکو در این رابطه و همچنین اقتصاد سیاسی جدید رجوع کنید). خ
.
محدود کردن فضای تنفسی فرهنگی-سیاسی مردم و گروههای سیاسی در ایران پدیده جدیدی نیست. سرکوب قرون وسطائی و بعضا وحشیانه آزادی های شخصی، اجتمائی و سیاسی همواره یکی از ارکان اصلی تثبیت و بقا جمهوری اسلامی از بدو تاسیس تا کنون بوده و هست. تنها تفاوت شرایط کنونی با سالهای اوائل انقلاب هدف و نحوه اعمال سرکوب میباشد. در سالهای اخیر از سرکوب و ایجاد فضای رعب و وحشت بیشتر بعنوان یک اهرم کنترل استفاده میشود تا تثبیت رژیم. اعمال چنین استراتژی بدین مفهوم است که هدف اصلی مقابله با بد حجابی در حقیقت القاء این پیام به مردم و نهادها و گروهای مخالف، از جمله دانشجویان و کارگران، است که مراقب رفتار خود باشید و دست از پا خطا نکنید. حضور گسترده پلیس و نيروی انتظامی در سطح شهرها هراز گاهی چند و هدف قرار دادن این گروه اجتماعی و یا آن گروه سیاسی در بطن خود حاوی این پیام است که ما هنوز هستیم و خیلی هم محکم و با قدرت اوضاع را در کنترل و تحت نظر داریم. خلاصه کلام اینکه اگرنیروهای سرکوبگر ما را هر روز ویا همه جا نمی بینید خیال نکنید که خبری شده : مثلا ما آزادی خواه شده ایم و یا چشمو گوش شیطان کر رژیم رفرم شده است.
اعمال چنین تاکتیکهائی محدود به جمهوری اسلامی نیست؛در کشورهای غربی نیز این شیوه مرسوم است منتها بصورتی پیچیده و سیستماتیک. در جوامع لیبرال-دموکراتیک ، دولت از دو اهرم هژمونی ایدئولوژیک - سیاسی و ساختارهای پناپتیک (پناپتیکیسم) برای استمرار حاکمیت و کنترل جامعه استفاده می کند . حاکمیت هژمونیک (دیدگاه گرامشی مد نظر است) این توانائی را به دولت داده که تضادهای اقتصادی و ایدئولوژیک - سیاسی سیسنم سرمایداری را درکانالها و نهادهای سیاسی و حقوقی بصورت مسالمت آمیز و تا حد امکان بدون توسل به زور "حل" نماید. سیستمهای پناپتیک که بر مبنای کنترل مستقیم و غیر مستقیم فعالیتهای روزمره و نحوه زندگی مردم از طریق ابزارهای بسیار پیشرفته الکترونیکی و کامپیوتری استوار است در حقیقت بعنوان مکمل هژمونی عمل نموده وکنترل دولت بر جامعه را به نحو چشمگیری افزایش داده است (برای توضیحات بیشتر به نظرات بنتهام و فوکو در این رابطه و همچنین اقتصاد سیاسی جدید رجوع کنید). خ
.
No comments:
Post a Comment